Nie z tej epoki?

Tym postem (ponownie) wyładuję swoją frustrację. Wygląda na to, że powinnam się urodzić dekadę wcześniej, bo najwyraźniej moje przekonania i wartości są wysoce „nie na miejscu” w dzisiejszym świecie.

Czego oczekuje mężczyzna po trzydziestce zapraszając kobietę będącą w stałym, długotrwałym związku na kolację i do kina? Dlaczego nie rozumie odmowy, będącej komunikatem wprost? Co więcej, dlaczego twierdzi, że nie ma w tym nic złego, bo przecież to tylko (dla mnie aż) kolacja? Dlaczego nie przeszkadza mu fakt, że ów kobieta jest w związku? Co zrobić kiedy odmowa, ani nawet ignorancja, nie skutkują? Czy ja mam jakiś magnes przyciągający sytuacje niechciane albo wręcz żenujące? 

Przywykłam do sytuacji, w których fakt, iż ktoś jest w związku nie robi żadnej różnicy osobom z trochę młodszych roczników, ale ta sytuacja jest dla mnie zaskoczeniem. Może moje podejście do tematu nie jest nowoczesne, jednakże ja nie robię takich rzeczy. Czym innym jest spotykanie się w większym gronie, a czymś innym spotkanie sam na sam przy stoliku ze świecami. Według mnie to jest niewłaściwe i napawa mnie pewnego rodzaju… niesmakiem? Irytują mnie takie sytuacje, bo są zbędne i nie na miejscu. Nie potrzebuję męskiej aprobaty i adoracji, wpędza mnie ona w irytację i zażenowanie, i nie obchodzi mnie, jak dziwnie to brzmi.

W dzisiejszych czasach większość dąży do celu i nie zważa na innych. Przecież nie ma znaczenia, czy po drodze złamie się parę zasad, tudzież odbije narzeczoną/dziewczynę/żonę. Mam wrażenie, że to jest tak powszechne, że jest postrzegane jako pewien rodzaj normalności. Ok., tyle że ja się na to nie godzę.

Kawałek na dziś: Mika Mendes - Magico http://www.youtube.com/watch?v=ZM1GnUImrPw