Megan Maxwell – Proś mnie o co chcesz

Książka hiszpańska. Czy mi się podobała? Właściwie to nie wiem, tak sobie. Jest to trylogia z tego, co mi wiadomo. Druga część ma się ukazać w kwietniu.

Połączenie szef-sekretarka jest już raczej oklepane i trzeba naprawdę czegoś wyjątkowego, żeby się zachwycić. Tu zachwytu nie było. Osobowość Judith trudno mi jednoznacznie określić. Być może dlatego, że była mało spójna. Niby dziewczyna z charakterem, ale jakoś tak zbyt uległa. Trochę wykreowana na dziewczynę z sąsiedztwa, trochę na panienkę, której seks bez zobowiązań nie przeszkadza. Momentami miałam wrażenie, że bohaterka ma rozdwojenie jaźni.  Z kolei Erick nieco mnie zainteresował, pewnie dlatego, że tak mało o nim wiadomo, a strzępki informacji sugerują coś głębszego. To jednak nie zmienia faktu, że jego zachowania nie było dla mnie do końca zrozumiałe. Raz zimny, raz czuły. Raz Judith jest mu obojętna, innym razem nie. Jego niecodzienne upodobania pasują do tej chłodniejszej wersji. Ale i tak nie miałam poczucia, że tu wszystko do siebie pasuje. Możliwe, że to poczucie zniknie przy dalszych częściach. Ogólnie mam wrażenie, że on jest na coś chory, ale może tylko mi się wydaje.


Dodam jeszcze (już niezależnie od treści), że wydawnictwo Amber powinno się wstydzić. To już któraś z kolei książka, w której liczba błędów jest po prostu żenująca. Zjedzone końcówki wyrazów, braki literowe w środku, pomylone imiona i zaimki to jest standard. Naprawdę wstyd, bo przecież za te książki czytelnik płaci.  

Nie jest to jakoś szczególnie poruszająca historia, raczej taka do przeczytania i zapomnienia. Co nie znaczy, że nie jestem ciekawa dalszych losów bohaterów. Mimo to nie wiem czy sięgnę po drugą część.